बीएस्सी दिएर त्यसै बस्दा हात-मुख जोड्न ठूलो समस्या पर्ने भएकाले जागिरको खोजीमा लागेँ। सोर्सफोर्स नहुनेका लागि काठमाडौँमा जागिर पाउनु भनेको स्यालको सिंह पाउनुजस्तै हो। सरकारी कार्यालय तथा संस्थाका हाकिमहरूसँग फरियाको त के गोरु बेचेको समेत नाता नपर्ने भएकाले त्यतातिर जागिर खोज्ने प्रयासै मैले गरिनँ। साइन्स पढेको र काठमाडौँमा च्याउजस्तै उम्रिएका स्कुल भएकाले त्यतैतिर खोजी तलासी गर्न थालेँ जागिरको। दार्जीलिङेहरूले चलाएको एउटा कथित स्कुलमा बढीमा ६ महिनाका लागि माष्टरी मिल्लाजस्तो भयो। यो जागिर खोजिदिन मद्दत गर्ने पनि क्याम्पस पढ्दाको सहपाठी सुमित्रा भई। ऊ त्यही स्कुलकी माष्टर रहिछ। उसैका अनुसार विज्ञान शिक्षक बिरामीमा बसेकाले त्यो पद खाली भएको रहेछ। सुमित्रासँगै त्यस स्कुलमा गएँ। गोबरको थुप्रोजस्तो अनुहार परेकी प्रिन्सिपल रहिछे। शिष्टाचारवश नमस्कार गर्नै पर्यो। जम्माजम्मी तीन हजारभन्दा बढी तलब दिने भइनँ। काठमाडौँको महङ्गीमा जाबो तीन हजारले के गर्नु ? तर नहुनु मामाभन्दा कानो मामा नै निको भनेर त्यो माष्टरी पनि स्वीकारेँ। गाउँमा एसएलसी दिएर केही महिना माष्टरी गरेकाले पढाइमा केही ज्ञान पनि थियो। गाउँमा माष्टरी गर्दा त खुबै स्वाद भएको थियो, कोरेलीहरूलाई ट्युसन पढाउँदा। अलिकति राम्री केटीलाई एकान्तमा पर्यो कि तिम्रो फलानो विषय कमजोर छ, ट्युसन पढ्न आऊ भन्ने अनि दुई-चार दिन ट्युसन पढाएजस्तो गर्ने, त्यसपछि स्कुलको किताब में क्या रखा है, जवानीकी किताब पढो भन्दै यताउतीको गोटी मिलाएर रातारात युवती बनायो। एक पटक जिम्बालकी छोरी अमृतासँग खुब मोज मारिएको थियो। जिल्लाको सदरमुकाममा विभिन्न खेलकुदको आयोजना भएको थियो। उक्त खेलकुदमा भाग लिन मेरै नेतृत्वमा अमृतालगायत अन्य दुई केटी र पाँच जना केटाको टोली सदरमुकाम गएको थियो। हाम्रो स्कुलबाट जिल्ला सदरमुकाम पुग्न कस्सिएर एक दिन हिँड्नुपर्ने। बाटोमा एउटा आफन्त भेटियो। ऊसँग म अरूलाई हिँड्दै गर भनेर गफ गर्न थालेँ। एक घन्टाजति अलमल भयो। विद्यार्थीहरूलाई भेट्न म हस्याङ-फस्याङ गर्दै उकालो चढ्न थालेँ। आधा उकालोमा पुगेपछि अमृतासँग भेट भयो। ऊ हिँड्न नसकेर थला परेकी रहिछ। अरू साथीहरू अगाडि लागिसकेछन्। मधेसबाट बाबुले ल्याइदिएको चुच्चे जुत्ता लगाउँदा उसको यो हविगत भएको रहेछ। अमृताले खुट्टा कुँजो लागेर हिँड्नै नसक्ने भएको बताई। अमृता अब मेरो लागि घाँडो भई। जसरी भए पनि सदरमुकाम त पुर्याउनै पर्यो। 'ल मेरो कुममा अडेस लागेर बिस्तार-बिस्तार हिँड' भनेँ र उसलाई उठाएँ। अमृताले जीउको पूरै भार मेरो कुममा पारी र हिँड्न थाली। उसलाई थप भरथेग दिन मैले एउटा हातले उसको कम्मर समातेँ। एउटा हातले कम्मरमा र उसको छाती आफ्नोमा परेकाले अमृताको सम्पूर्ण भार थामेँ। उकालो हिँड्दा पनि मेरो पुंषत्व भित्रभित्रै जाग्न थाल्यो। त्यसपछि मैले जानाजान उसको कुरकुरे वैंशलाई कुत्कुत्याउन थालेँ। त्यसपछि मैले अमृतालाई एउटा हात मेरो कम्मरमा समाउन लगाएँ र आफ्नो हातले भने उसको कुम समाएर हिँड्न थालेँ। मेरो हात बिस्तारै कुमबाट छातीतिर सर्न थाले। अनि मैले उसको छातीलाई कस्न थालेँ। अमृताको जोड पनि मेरो कम्मरमा बढ्न थाल्यो। यही क्रममा एकछिन उकालो हिँडेपछि कस्तो तीर्खा लागेको, पानी खान पाए पनि हुन्थ्यो भनेर अमृताले आफ्नो टाउको सर्लक्क मेरो कुममा राखिदिई। हामी पानी खानलाई मूलबाटो छाडेर खोल्सातिर लाग्यौँ। खोल्सामा अलिकति पानी जमेको रहेछ। हामीले त्यही जमुवा पानी खाएर तीर्खा मेट्यौँ। कति शीतल रहेछ यहाँ त भनेर अमृता एउटा रुखको छहारीमा लम्पसार परी। म पनि अति नै थाकेको थिएँ, उसैसँग ढल्किएँ। 'खै सर, हात यता ल्याउनुहोस् न' भन्दै अमृताले मेरो हात तानी र त्यसैमाथि सिरान पारेर सुती। एकछिनपछि एउटा खुट्टा मेरो खुट्टामाथि चर्ढाई। खोल्साको चिसो र अमृताको यो व्यवहारले मभित्रको पुंषत्व जाग्न थाल्यो। 'खुट्टा ज्यादै दुखेको छ ?'- मैले सोधेँ। 'टेक्नै नहुने गरी पोलिराखेको छ'- अमृताले जवाफ दिई। खै त, त्यसो भए एकछिन माडिदिन्छु भनेर उठेर म उसको खुट्टा माडिदिन थालेँ। पिँडौलाबाट सुरु भएको यो खुट्टा माड्ने काम बिस्तारै-बिस्तारै माथि-माथि र्सन थाल्यो। अमृताले कुनै प्रतिकार गर्नुको बदला आनन्द मानेर आँखा चिम्लन पुगी। यसबाट म झन् उत्साहित भएँ। त्यसपछि खुट्टा थिच्ने काम उसको दोभानको छेउछाउमा पुगेर सीमित र सक्रिय हुन थाल्यो। अमृताको तिघ्रा मात्रै माडेर आफूलाई चित्त बुझेन। त्यस कारण एउटा हातले उसको छाती पनि माड्न थालेँ। अहिलेसम्म पनि अमृता आनन्दसँग आँखा बन्द गरेर ढल्किरहेकी छ। मैले बिस्तारै उसको कट्टु तल सारेर हेरेँ। भर्खर जुङ्गँरेखी बसेका रहेछन्। अनि मैले पनि आफ्नो सुरुवालको इँजार खोलेँ र ऊमाथि चढेँ। मेरो पुरुष अङ्ग लगेर ठाउँमै जोडिदिएँ। आम्मै के गरेको - भन्ने अमृताको प्रश्नको जवाफमा मैले उसको ओठ टोकिदिएँ। र, आफ्नो काम चालु गरेँ। अमृताले छट्पटाउँदै दायाँ र बायाँ गर्न थाली भने म काममा व्यस्त रहेँ। केही समयसम्म यही क्रम जारी रह्यो। म शिथिल भएँ। हामीले एकछिन थकाइ मार्यौँ र उकालो लाग्यौँ। सदरमुकाम पुग्दा झमक्कै साँझ परिसकेको थियो। बत्ती र यातायात नपुगेको हुनाले अन्य सदरमुकामझैँ यो सदरमुकाम पनि साँझ पर्नासाथै मानिसहरू बाटाघाटाबाट ओछ्यानमा पुगिसकेका हुन्छन्। हाम्रो स्कुलबाट आएको टोली पनि भातसात खाएर ओछ्यानमा ढल्किन थालिसकेको रहेछ भने होटलमा भात सकिएको मात्र होइन, भान्छा पनि उठाउने तयारी भैसकेको रहेछ। हामी पुगेपछि हत्त न पत्त होटल मालिक्नीले गुन्द्रुक र भात पकाइदिइन्। खाद्यान्नभन्दा भोक मीठो भनेर खाइयो। खाना खाने समस्या त टर्यो। तर अब सुत्ने समस्या खडा भयो। ओछ्यान खाटजति पहिले आइपुगेकाहरूले नै कब्जा गरिसकेका रहेछन्। होटल्नीले अमृता र मलाई त्यहीँ छिँडीको भान्छामै एक-एकवटा गुन्द्री ओछ्याई काम चलाउ कपडा दिइन्। दिनभरिको थकाइले गर्दा राम्रो ओछ्यानको भन्दा पनि हामीलाई थकाइ मेट्न पाए हुन्थ्यो भन्ने ध्याउन्न थियो। हामी आ-आफ्नो ओछ्यानमा पल्टियौँ। कता-कताबाट मनमा दिउँसोको कुरा खेल्न आएछ। लागेको निद्रा बेपत्ता भयो र दिउँसोको बाहिर-बाहिर मात्र दलेर छाड्नुपरेको सम्झिएर भित्रैसम्म पुर्याउने इच्छा मनमा प्रबल हुन थाल्यो। अमृताको भर्खर-भर्खर जुँगाको रेखी बसेको समतल भाग, प्वाट्ट उठेको दोभान अनि कस्सिएको छाती सम्झिएर आफूलाई ठ्याम्मै निद्रा लागेन। केही समय बिरालोको चालमा उठेर अमृताको ओछ्यानमा पुगेँ। त्यसपछि अमृतासँग लपक्क टाँस्सिएर उसको मुखमा आफ्नो मुख लगेर जोडेँ। उसले एउटा हात मेरो लिङ्गतिर लगेपछि थाहा भयो, उसलाई पनि निद्रा लागेको रहेनछ भन्ने। बिस्तारै मैले पनि आफ्नो हात जाङतिर लगेँ र खेलाउन र सुम्सुम्याउन थालेँ। अब हामी दुवैको थकाइ बेपत्ता भइसकेको थियो। त्यसपछि मैले बिस्तारै आफ्नो लिङ्गलाई उसको कापेतिर ल्यान्डिङ गर्न थालेँ। भित्र नहुल्नुस् है, साह्रै दुख्दोरहेछ, दिउँसोको जस्तै बाहिर-बाहिरै गर्नुहोस् भन्ने राय अमृताले बिस्तारै कानमा व्यक्त गरी। एक पटक पस्न मात्र गाह्रो हो, पसिसकेपछि कति मज्जा हुन्छ भन्ने तिमीलाई के थाहा - मैले पनि उसको स्वरमा भनेँ। 'जति मज्जा भए पनि के गर्नु, तपाईंको त्यति लामो र मोटो छ। मैले कहिल्यै हालेकी पनि छैन। अघि दिउँसो अलिकति पस्दा त मरुँलै जस्तो भयो'- अमृताले आफ्नो स्थिति बताई। तिमीलाई साह्रो नपर्ने गरी बिस्तार-बिस्तार हाल्छु भनेर मैले आफ्नो नाललाई अमृताको तीनकुनेतिर सोझ्याएर जबर्जस्ती धक्का दिएँ। अमृता ऐय्या भनेर छट्पटाई तर मैले त्यसको कुनै प्रवाह पनि गरिनँ र उसलाई आफ्नो ठाउँ पनि छाड्न दिइनँ। एकछिन त उसको छट्पटाइमा कुनै कमी आएन तर केही बेरपछि उसको छट्पटाइ उत्तेजनामा बद्लिन थाल्यो। तैपनि मेरो आधाभन्दा पसेन। एकैचोटि गर्दा अर्को आपत आर्इपर्छ भनेर मैले आधामा नै आज चित्त बुझाउने विचार गरी धक्का दिन थालेँ। १५ मिनेटपछि ऊ पनि शान्त भई, म पनि शान्त भएँ। 'कस्तो निष्ठुरी त्यसरी मर्ने गरेर पनि गर्नुहुन्छ ?'- अमृताले बिस्तारै भनी। 'एक पटक न एक पटक छिराउन परिहाल्यो। आज नभए भोलि, मैले नभए अरू कोहीले धक्का दिइहाल्थ्यो, त्यसमा पनि मैले त आधा मात्र छिराएको छु'- मैले स्पष्टीकरण दिएँ। आधा छिराउँदा त आफ्नो ढाड झन्डै भाँच्चिएन, पूरै छिराएको भए त मेरो के गति हुन्थ्यो होला - भन्दै अमृताले कस्तोसँग टट्याउन पनि थाल्यो, के गर्ने होला भनी। त्यसो भए म एकछिन हातले सुम्सुम्याइदिन्छु भनेर अमृताको कापेमा बिस्तारै सुम्सुम्याइदिन थालेँ। मेरो सुम्सुम्याइबाट अमृताको दर्द मात्र हटेनछ कि उसमा उत्तेजना पनि बढ्न थालेछ। 'यही मोराले हो मलाई दुःख दिएको' भनेर च्याँठ्ठिदै मेरो कान्छो खेलाउन थाली। एकछिनपछि मेरो कान्छो लौरोजस्तो ठाडो भयो र मेरो मनमा पनि पाँच हजार भोल्टको उत्तेजना दौडिन थाल्यो। फलामले फलामलाई काट्छ भन्ने उक्ति सम्झेरै लिङ्गले पारेको घाउ लिङ्गले नै निको पार्छ भन्ने सम्झिएर म मेरी अमृतामाथि चढेँ। 'आम्मै कस्तो पापी, फेरि गर्न थालेको ?'- अमृताले भनी। यसले बनाएको घाउ यसैले निको पार्छ, तिमी र मलाई मज्जा हुन्छ भन्दै मैले आफ्नो कान्छो भाइलाई अमृताको कालो गुफामा धकेलिदिएँ। एकछिन छट्पटाएपछि अमृताको दर्द बेपत्ता भएछ। अब त ऊ तलबाट पनि धक्का दिएर आफ्नो जवानीको जोश देखाउन थाली। अमृताको जोश देखेर मैले पनि मेरो लिङ्गलाई पूरै हुलेँ र धक्का दिएँ। अमृताको टाइट पुतीमा चिक्न पाउँदा मलाई पनि एकदम मजा आएको थियो । एकछिन फेरि ऊ छट्पटाई तर मैले आफ्नो काम निर्वाधरूपमा जारी राखेँ। केही छिनपछि मेरो लिङ्ग निर्वाधरूपमा भित्र-बाहिर गर्न थाल्यो। अमृता पनि तलबाट मच्चिन थाली। अब बल्ल अमृता पूरा तरुनी भएकी थिई र उसको भावी लोग्नेलाई कुनै परिश्रम गर्नै नपर्ने भएको थियो।
भन्छन् पुरुषको हृदय कठोर हुन्छ। पत्थर जस्तो मुटु हुन्छ। निर्दयी हुन्छ, स्वार्थी हुन्छ र घमण्डी पनि। सधैं र सबै जहाँतहीँ यस्तै बैगुनले भरिएको मान्छे -पुरुष) मात्र हुन्छन् भन्ने छैन। यो भन्दा फरक गुण भएको मान्छे पनि हुन सक्छन्। २ करोड ५० लाख नेपाली जनता सबै महिला-केटी, दयालु, निस्वार्थी, कोमल हृदय, सरल, सिधा र झूठ नबोल्ने हुन्छन् भन्ने पनि छैन। धोका धेरै पुरुषले मात्र दिन्छन् उनीहरू स्वार्थ पूरा गर्न आकाशको तारा झार्छन् भनेर जुन आरोप हामी पुरुषलाई लगाउँछन् त्यो भन्दा नीच जो जसले माया-प्रेम भन्दा ठूलो सम्पत्तिलाई ठानेर एउटा सानो संसारभित्र रमाई-खेली हाँसी बाँचिरहेको व्यक्तिलाई खोले फाँडो जे-जस्तो खाए पनि थोत्रो झुम्रो टालेको जे-जस्तो कपडा लगाएको मान्छेलाई आ-आफ्नो स्वार्थ पूरा भएपछि नाङ्गो झार पारेर अझ सडक छाप बनाउँछन्। घरको न घाटको पार्छन्। यस्तै-यस्तै घट्नाबाट पीडित, यसै घट्नामा आधारित कथा हो यो। जीवनमा दुःखेको कहिल्यै नमेटिने अनि कहिल्यै नबिर्सने क्षण अनि अविस्मरणीय कथा हो यो। अथवा स्मरण।
मेरो घर सिन्धुपाल्चोक जिल्ला मांखा गाविस वडा नं. ९ जलबारीमा पर्छ। निम्न परिवारमा हर्ुर्केको, साधारण लेखपढ। गाउँमा नुन, तेल आदि गर्न शहर धाउनै पर्छ। म साधारण ट्रेक गर्ने गर्थें। यता गार्मेन्टमा काम पनि गर्थे। ब्रि्रया सप्य्रा सबै अटाउने ठाउँ हो काठमाडौं। म काठमाडौं बस्दा ठूलो आमा पर्ने बसुन्धरा बस्नुहुन्थ्यो। उहाँ रिटायर नेपालको र्सइ रामबहादुर तामाङ्गको कान्छी श्रीमती हुन्। उहाँको माइती सिन्धुपाल्चोक ठूलो धादिङ्ग हो। खाडीचौरमा मेरो आमा र ती ठूली आमाको परिचय भएको हो। यही परिचयको आधारमा म बसुन्धरामा ठूली आमा कहाँ जाने आउने गर्थें। मलाई उहाँले छोरा भनेर बोलाउनु हुन्थ्यो र छोरा जस्तै माया गर्नुहुन्थ्यो। ठूलोआमासँग मुना सुब्बा पनि बस्ने गर्थिन्। उनी ठूलीआमाले धर्मपुत्रीको रुपमा पालेर राखेको रहिछन्। उनको नागरिकताको नाम गंगा लामा हुन् तर सबैले मुना सुब्बा भनेर चिन्दा रहेछन्। यसरी मेरो जाने आउने क्रम चलिरह्यो। एकदिन दुई दिन गर्दागर्दै ऊ र मेरो मित्रता बढ्दै गयो। अब हामी एक अर्का बिना बाँच्न नसक्ने भयौं। हाम्रो माया प्रिति बढेको कुरा ठूलीआमाले पनि थाहा पाइसक्नुभएछ। तर पनि थाहा नपाए झैं गर्नुभयो।
'मुना ! एकपटक तिमीलाई भेट्न चाहन्छु'
मैले भाग्ने निर्णय गरें तर भाग्ने मौका मिलेन। एकदिन एकजना... ले भाग्ने मौका यही भाग भनेर मुनालाई समय दिनुभएछ। त्यही समयतालिका अनुसार हामी भाग्यौं। भागेर हामी रामभेटी कान्छा लामाको कोठामा एकरात बस्यौं। त्यो नै हाम्रो पहिलो सुहागरात थियो। त्यसपछि हामी पोखरा हुइकियौं। पोखरामा झन्डै हामी एकमहिना भन्दा बढी बस्यौं। हामी त्यहाँ काली होटलमा बस्यौं। मुनाले २०/२५ हजार बोकेकी थिइन् भने मैले ५/६ हजार मात्र। मुनाले खासै खर्च गरिनन्। मसँग भएको सबै खत्तम भयो। कान्छा लामाको कोठामा सुहागरात मनँएपछि पोखराको लेकाली होटल हनिमुन सेन्टर भयो। एकमहिना भन्दा बढीको लामो बर्साईंपछि हामी काठमाडौं फक्र्यौं। काठमाडौंको चुच्चेपाटी पानीटंकी -महाँकाल) बिरु लामाको कोठामा एकरात बस्यौं। त्यसपछि चुच्चेपाट्टी पानी टंकी अगाडि डेरा लिएर झन्डै २/३ महिना बितायौं। खै मुनालाई के भएछ कुन्नी ठूली आमालाई फोन गरेर बोलाइछन्। मुनाको आमा कोठामा आउनुभयो र मलाई २/४ थप्पड लगाउनुभयो। मैले कुनै प्रतिकार गरिन। मुनालाई झोला-पोका-पोकी पारी जाउँ भन्नुभयो। मलाई केही नभन्नुभएन तर मुनाले जाऔं भनेपछि सँगै लागें। त्यतिखेर ठूलो आमाले धुम्बाराहीमा किराना पसल थाप्नुभएको रहेछ। मलाई धुम्बाराही लाहुरेको घरमा राख्नुभयो। त्यो रात मुना र मेरो भेट भएन। भोलिपल्टदेखि हामी एउटै ओछ्यान भयौं। मुनाले सिक्किममा एस.एल.सी. गरिसकेकी र नेपाल आएर आफ्नो पढाइलाई अघि बढाएर बि.ए. सम्म पुर्याएकी थिइन्। मैले धुम्बाराहीमा नोकर सरहको जीवन बिताउनुपर्यो। ठूलो आमाले ट्रेकिङ्ग लाइनमा सर्ेपा काम लगाइदिनुभयो। म त्यहाँ नोकर सरह भए पनि खान पकाउन र कपडा धुन भने लगाउँदैनथे। मानौं घर ज्वाईं। दिनभरीको दिक्क रातमा मुनासँग हुँदा सबै बिर्सन्थें। मैले कमाएको एक-एक पैसाको हिसाब मुनालाई बुझाउनुपथ्र्यो। कुनै दिन साथी कहाँ बसेर एक रात सबसेन्ट भयो भने स्पष्टिकरण दिनुपथ्र्यो। यसरी हेर्दा मुनाले मलाई साह्रै माया गर्थिन्। म त्यहाँ त्यसरी रहे पनि म र मुनाको संसार राम्रै थियो। मलाई लाग्थ्यो हामी कहिल्यै छुट्टिनौं। कहिलेकाहीँ मुनाले भन्ने गर्थिन् रत्नको पढाई पनि छैन जागीर खान। बाहिर देश पढाइदिऔं भन्ने कुरा पनि नचल्या हैन। तर भोलि-भोलि भन्दा-भन्दै मलाई विदेश पठाउने कुरा पनि हरायो। बिस्तारै-बिस्तारै मुनालाई ठूली आमाले 'सुगा' लाई पढाए झैं पढाउनुभएछ। १० महिनाको लागि मात्रै मुना मेरी भइन्। मलाई मुनाबाट छुटाउन ठूली आमाले एकपटक पैसाको प्रलोभन पनि देखाउनुभयो र मलाई २ लाख हातमा दिएर आज मलाई फुर्सद् छैन यो पैसा लगेर बैंकमा जम्मा गरेर आउ भन्नुभयो। न नपढेको भए पनि कुरा बुझें। २ लाख पैसा लिएर भागोस् र मुनालाई बिर्सियोस्। म निम्न परिवारको मान्छे २ लाख मेरो लागि धेरै ठूलो रकम थियो। तर पनि २ लाख भन्दा ठूलो मैले मुनालाई सम्झें।
घरमा भएको श्रीमती र छोरीलाई लत्याएर म मुनाको पछि लागें तर आज मुना मेरो साथमा छैनन्। २०५६ साल असोज १० गते रातीसम्म मात्र मुना मेरो रहिछन् र २०५६ असोज ११ गते हाम्रो विछोडको दिन रहेछ। सुगा रटेझैं रटाएर मुनालाई मबाट अलग गराएरै छाड्नुभयो। २०५६ असोज १० गते राती मुनाले भनेकी कुरा अहिले पनि चसक्क दुःखेर आउँछ। यो रात नै हाम्रो अन्तिम रात हो भन्थिन्। जतिखेर हामी दुई एक थियौं। त्यो नै हाम्रो अन्तिम सेक्स रहेछ। अब हाम्रो भेट हुन्छ कि हुन्न ? म सिक्किम जान्छु तिमी घर, मुनाको ती शब्दले अहिले दुःखाइरहेछ। मुनाले मेरो एक-एक सामान झोलामा प्याक गरिदिइन्। मलाई पक्कापक्की भयो कि अब हाम्रँे भेट हुन्न किनकि मुनाले मेरो ऐना धरी हालिदेकिरहिछे। मैले त्यो ऐनालाई टुक्रा-टुक्रा पारी फुटाइदिएँ। ठूली आमा जो हवल्दार्नी भनेर चिन्नुहुन्छ र चिन्छन्। उहाँले चिया बनाएर ल्याउनु भएको थियो। त्यो पोखाइदिएँ। मलाई छुटाउन खोजेको आभाष पाएपछि मैले मुनालाई तथानाम गाली गरें। तिमीहरू रण्डी हौ, त्यसैले मलाई लखेट्दैछौ भनेर भन्नु नभन्नु भने तर मुनाले दशैंपछि भेट भइहाल्छ नि सान्त्वना दिइन् चाहे झुटै भए पनि।
मेरो घर सिन्धुपाल्चोक जिल्ला मांखा गाविस वडा नं. ९ जलबारीमा पर्छ। निम्न परिवारमा हर्ुर्केको, साधारण लेखपढ। गाउँमा नुन, तेल आदि गर्न शहर धाउनै पर्छ। म साधारण ट्रेक गर्ने गर्थें। यता गार्मेन्टमा काम पनि गर्थे। ब्रि्रया सप्य्रा सबै अटाउने ठाउँ हो काठमाडौं। म काठमाडौं बस्दा ठूलो आमा पर्ने बसुन्धरा बस्नुहुन्थ्यो। उहाँ रिटायर नेपालको र्सइ रामबहादुर तामाङ्गको कान्छी श्रीमती हुन्। उहाँको माइती सिन्धुपाल्चोक ठूलो धादिङ्ग हो। खाडीचौरमा मेरो आमा र ती ठूली आमाको परिचय भएको हो। यही परिचयको आधारमा म बसुन्धरामा ठूली आमा कहाँ जाने आउने गर्थें। मलाई उहाँले छोरा भनेर बोलाउनु हुन्थ्यो र छोरा जस्तै माया गर्नुहुन्थ्यो। ठूलोआमासँग मुना सुब्बा पनि बस्ने गर्थिन्। उनी ठूलीआमाले धर्मपुत्रीको रुपमा पालेर राखेको रहिछन्। उनको नागरिकताको नाम गंगा लामा हुन् तर सबैले मुना सुब्बा भनेर चिन्दा रहेछन्। यसरी मेरो जाने आउने क्रम चलिरह्यो। एकदिन दुई दिन गर्दागर्दै ऊ र मेरो मित्रता बढ्दै गयो। अब हामी एक अर्का बिना बाँच्न नसक्ने भयौं। हाम्रो माया प्रिति बढेको कुरा ठूलीआमाले पनि थाहा पाइसक्नुभएछ। तर पनि थाहा नपाए झैं गर्नुभयो।
'मुना ! एकपटक तिमीलाई भेट्न चाहन्छु'
मैले भाग्ने निर्णय गरें तर भाग्ने मौका मिलेन। एकदिन एकजना... ले भाग्ने मौका यही भाग भनेर मुनालाई समय दिनुभएछ। त्यही समयतालिका अनुसार हामी भाग्यौं। भागेर हामी रामभेटी कान्छा लामाको कोठामा एकरात बस्यौं। त्यो नै हाम्रो पहिलो सुहागरात थियो। त्यसपछि हामी पोखरा हुइकियौं। पोखरामा झन्डै हामी एकमहिना भन्दा बढी बस्यौं। हामी त्यहाँ काली होटलमा बस्यौं। मुनाले २०/२५ हजार बोकेकी थिइन् भने मैले ५/६ हजार मात्र। मुनाले खासै खर्च गरिनन्। मसँग भएको सबै खत्तम भयो। कान्छा लामाको कोठामा सुहागरात मनँएपछि पोखराको लेकाली होटल हनिमुन सेन्टर भयो। एकमहिना भन्दा बढीको लामो बर्साईंपछि हामी काठमाडौं फक्र्यौं। काठमाडौंको चुच्चेपाटी पानीटंकी -महाँकाल) बिरु लामाको कोठामा एकरात बस्यौं। त्यसपछि चुच्चेपाट्टी पानी टंकी अगाडि डेरा लिएर झन्डै २/३ महिना बितायौं। खै मुनालाई के भएछ कुन्नी ठूली आमालाई फोन गरेर बोलाइछन्। मुनाको आमा कोठामा आउनुभयो र मलाई २/४ थप्पड लगाउनुभयो। मैले कुनै प्रतिकार गरिन। मुनालाई झोला-पोका-पोकी पारी जाउँ भन्नुभयो। मलाई केही नभन्नुभएन तर मुनाले जाऔं भनेपछि सँगै लागें। त्यतिखेर ठूलो आमाले धुम्बाराहीमा किराना पसल थाप्नुभएको रहेछ। मलाई धुम्बाराही लाहुरेको घरमा राख्नुभयो। त्यो रात मुना र मेरो भेट भएन। भोलिपल्टदेखि हामी एउटै ओछ्यान भयौं। मुनाले सिक्किममा एस.एल.सी. गरिसकेकी र नेपाल आएर आफ्नो पढाइलाई अघि बढाएर बि.ए. सम्म पुर्याएकी थिइन्। मैले धुम्बाराहीमा नोकर सरहको जीवन बिताउनुपर्यो। ठूलो आमाले ट्रेकिङ्ग लाइनमा सर्ेपा काम लगाइदिनुभयो। म त्यहाँ नोकर सरह भए पनि खान पकाउन र कपडा धुन भने लगाउँदैनथे। मानौं घर ज्वाईं। दिनभरीको दिक्क रातमा मुनासँग हुँदा सबै बिर्सन्थें। मैले कमाएको एक-एक पैसाको हिसाब मुनालाई बुझाउनुपथ्र्यो। कुनै दिन साथी कहाँ बसेर एक रात सबसेन्ट भयो भने स्पष्टिकरण दिनुपथ्र्यो। यसरी हेर्दा मुनाले मलाई साह्रै माया गर्थिन्। म त्यहाँ त्यसरी रहे पनि म र मुनाको संसार राम्रै थियो। मलाई लाग्थ्यो हामी कहिल्यै छुट्टिनौं। कहिलेकाहीँ मुनाले भन्ने गर्थिन् रत्नको पढाई पनि छैन जागीर खान। बाहिर देश पढाइदिऔं भन्ने कुरा पनि नचल्या हैन। तर भोलि-भोलि भन्दा-भन्दै मलाई विदेश पठाउने कुरा पनि हरायो। बिस्तारै-बिस्तारै मुनालाई ठूली आमाले 'सुगा' लाई पढाए झैं पढाउनुभएछ। १० महिनाको लागि मात्रै मुना मेरी भइन्। मलाई मुनाबाट छुटाउन ठूली आमाले एकपटक पैसाको प्रलोभन पनि देखाउनुभयो र मलाई २ लाख हातमा दिएर आज मलाई फुर्सद् छैन यो पैसा लगेर बैंकमा जम्मा गरेर आउ भन्नुभयो। न नपढेको भए पनि कुरा बुझें। २ लाख पैसा लिएर भागोस् र मुनालाई बिर्सियोस्। म निम्न परिवारको मान्छे २ लाख मेरो लागि धेरै ठूलो रकम थियो। तर पनि २ लाख भन्दा ठूलो मैले मुनालाई सम्झें।
घरमा भएको श्रीमती र छोरीलाई लत्याएर म मुनाको पछि लागें तर आज मुना मेरो साथमा छैनन्। २०५६ साल असोज १० गते रातीसम्म मात्र मुना मेरो रहिछन् र २०५६ असोज ११ गते हाम्रो विछोडको दिन रहेछ। सुगा रटेझैं रटाएर मुनालाई मबाट अलग गराएरै छाड्नुभयो। २०५६ असोज १० गते राती मुनाले भनेकी कुरा अहिले पनि चसक्क दुःखेर आउँछ। यो रात नै हाम्रो अन्तिम रात हो भन्थिन्। जतिखेर हामी दुई एक थियौं। त्यो नै हाम्रो अन्तिम सेक्स रहेछ। अब हाम्रो भेट हुन्छ कि हुन्न ? म सिक्किम जान्छु तिमी घर, मुनाको ती शब्दले अहिले दुःखाइरहेछ। मुनाले मेरो एक-एक सामान झोलामा प्याक गरिदिइन्। मलाई पक्कापक्की भयो कि अब हाम्रँे भेट हुन्न किनकि मुनाले मेरो ऐना धरी हालिदेकिरहिछे। मैले त्यो ऐनालाई टुक्रा-टुक्रा पारी फुटाइदिएँ। ठूली आमा जो हवल्दार्नी भनेर चिन्नुहुन्छ र चिन्छन्। उहाँले चिया बनाएर ल्याउनु भएको थियो। त्यो पोखाइदिएँ। मलाई छुटाउन खोजेको आभाष पाएपछि मैले मुनालाई तथानाम गाली गरें। तिमीहरू रण्डी हौ, त्यसैले मलाई लखेट्दैछौ भनेर भन्नु नभन्नु भने तर मुनाले दशैंपछि भेट भइहाल्छ नि सान्त्वना दिइन् चाहे झुटै भए पनि।